Χθες παρακολούθησα ένα μάθημα Φυσικής Β΄ Γυμνασίου με θέμα την Πίεση. Ο βασικός στόχος του μαθήματος ήταν να αντιληφθούν οι μαθητές και να χρησιμοποιούν στις απαντήσεις τους τη σχέση "μικρή/μεγάλη επιφάνεια δίνει μεγάλη/μικρή πίεση". Η συνάδελφος χρησιμοποίησε στο φύλλο εργασίας παραδείγματα όπως το πέλμα του ελέφαντα, τα χιονοπέδιλα κτλ και τελικά προέκυψε η επιθυμητή σύνδεση και ολοκληρώθηκε με την παρουσίαση της γνωστής μαθηματικής σχέσης για την πίεση. Οι μαθητές ανταποκρίθηκαν σε μεγάλο βαθμό και το φύλλο εργασίας συμπληρώθηκε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Στο τέλος της ώρα και αφού έκλεισε το μάθημα η συνάδελφος, ζήτησα ως παρατηρητής, από τις ομάδες των μαθητών να σκεφτούν και να μου προτείνουν ένα τρόπο ώστε να μπορέσω να πάρω την ...πλαστική μου καρέκλα στην ακροθαλασσιά, πάνω στην άμμο, για να πιω τον φραπέ μου(!) χωρίς να κινδυνεύω να πέσει η καρέκλα και να χυθεί ο καφές.
Οι μαθητές δούλεψαν σε ομάδες και μου ανακοίνωσαν την πρόταση τους που ήταν σε γενικές γραμμές κοινή. Μου πρότειναν να βάλω ένα μεγάλο κομμάτι νοβοπάν (κάποιο πρότεινα δύο μικρά στα μπροστά και πίσω πόδια της καρέκλας) πάνω στην άμμο, και πάνω στο νοβοπαν να βάλω την καρέκλα. Δικαιολόγησαν την πρότασή τους με όρους Φυσικής και έτσι από διδακτικής άποψης ο στόχος του μαθήματος, φάνηκα για μία ακόμη φορά, ότι είχε επιτευχθεί άριστα.
Μία ομάδα όμως, η οποία διστακτικά ζήτησε το λόγο έκανε την εξής πρόταση: " Να σκάψετε μικρές λακκούβες και να βάλετε μέσα τα πόδια της καρέκλας μέχρι τη μέση, έτσι δεν θα πέσει η καρέκλα"(!!).
Παραφράζοντας την απάντηση θα την έλεγα ως εξής : " Δεν ξέρω για νοβοπάν και ξύλα, αλλά εγώ το έκανα αυτό στην ακροθαλασσιά και το πέτυχα όταν έθαψα τα πόδια της καρέκλας.....και το τί λέει η Φυσική σου..... δεν χρειάζεται να το ξέρω και ........λίγο με ενδιαφέρει".
Δεν θα σχολιάσω την απάντηση εδώ, αλλά τη καταθέτω ως αφορμή για προβληματισμό. Σε μία από τις προσεχείς συναντήσεις μας θα συζητήσουμε το θέμα των βιωματικών εμπειριών των μαθητών και της λειτουργικής ενσωμάτωσής τους στο μάθημα.
Στο τέλος της ώρα και αφού έκλεισε το μάθημα η συνάδελφος, ζήτησα ως παρατηρητής, από τις ομάδες των μαθητών να σκεφτούν και να μου προτείνουν ένα τρόπο ώστε να μπορέσω να πάρω την ...πλαστική μου καρέκλα στην ακροθαλασσιά, πάνω στην άμμο, για να πιω τον φραπέ μου(!) χωρίς να κινδυνεύω να πέσει η καρέκλα και να χυθεί ο καφές.
Οι μαθητές δούλεψαν σε ομάδες και μου ανακοίνωσαν την πρόταση τους που ήταν σε γενικές γραμμές κοινή. Μου πρότειναν να βάλω ένα μεγάλο κομμάτι νοβοπάν (κάποιο πρότεινα δύο μικρά στα μπροστά και πίσω πόδια της καρέκλας) πάνω στην άμμο, και πάνω στο νοβοπαν να βάλω την καρέκλα. Δικαιολόγησαν την πρότασή τους με όρους Φυσικής και έτσι από διδακτικής άποψης ο στόχος του μαθήματος, φάνηκα για μία ακόμη φορά, ότι είχε επιτευχθεί άριστα.
Μία ομάδα όμως, η οποία διστακτικά ζήτησε το λόγο έκανε την εξής πρόταση: " Να σκάψετε μικρές λακκούβες και να βάλετε μέσα τα πόδια της καρέκλας μέχρι τη μέση, έτσι δεν θα πέσει η καρέκλα"(!!).
Παραφράζοντας την απάντηση θα την έλεγα ως εξής : " Δεν ξέρω για νοβοπάν και ξύλα, αλλά εγώ το έκανα αυτό στην ακροθαλασσιά και το πέτυχα όταν έθαψα τα πόδια της καρέκλας.....και το τί λέει η Φυσική σου..... δεν χρειάζεται να το ξέρω και ........λίγο με ενδιαφέρει".
Δεν θα σχολιάσω την απάντηση εδώ, αλλά τη καταθέτω ως αφορμή για προβληματισμό. Σε μία από τις προσεχείς συναντήσεις μας θα συζητήσουμε το θέμα των βιωματικών εμπειριών των μαθητών και της λειτουργικής ενσωμάτωσής τους στο μάθημα.
